Bij het lezen over de pogingen, in Nederland een hogesnelheidslijn te bouwen en te gebruiken valt op hoe beschamend amateuristisch en achterlijk de Nederlandse Spoorwegen eigenlijk zijn.

NS – Nederlandse Spoorwegen – dekt eigenlijk de lading niet. Spoorwegen hebben wij niet, meer een soort hypervol forenzennet vol met stoptreinen die in andere landen als ‘Regionalbahn’, ‘Pendeltåg’ of iets soortgelijks bekend staan.

Waarom lukt het ons niet om een trein harder te laten rijden dan 160 km/u ? Uit het boek ‘Geschichte der Deutschen Bundesbahn’ komt het volgende stukje :

“Aber dann ab 1970 kamen die 145 Exemplare der Serien 103 natürlich doch; die Utopie wurde Alltag. Ab 1971 wurden sie vor den in Zweistundentakt nur mit Erster Wagenklasse fahrende Intercitys eingesetzt, die dann auf immer längeren Abschnitten auch wirklich 200 km/h fahren durften”

De (West-)Duitse spoorwegen reden dus vanaf 1970 met hun IC treinen volgens plan stukken met 200 km/h.  43 jaren later lukt het de Nederlandse spoorwegen nog steeds niet om deze dienstregeling ook maar bij benadering te evenaren.

Andere wapenfeiten die onderbouwen hoe wij achterlopen op andere landen:

• De Franse spoorwegen SNCF rijden sinds 1981 met hun TGV, welke in de reguliere dienst snelheden tot 320 km/u haalt.
• In Japan rijdt al sinds de jaren 60 de Shinkansen trein, met snelheden tot 320 km/u.
• De Duitse ICE trein rijdt sinds 1985 door Duitsland en haalt snelheden tot 300 km/u.

De NS moeten hun concessie voor de HSL afstaan en een andere partij, die wel met dit soort treinen overweg kan, ruim baan geven om ons in Nederland wel met een goed werkende HSL van dienst te zijn.

It is long overdue for Robert Mugabe and his gang of thieves and crooks. He must go. They have wrecked what was once called “a jewel in Africa” (Julius Nyerere). Zimbabwe used to be a shining example of progress. It has become a cesspool of lawlessness, violence, hate and indiscriminate abuse of power.

Many people have advocated that Mugabe and his fellows should go. Just look at all the people that fled the country, or at the protests facing Zimbabwe’s embassies around the globe. Their cause is sympathetic but hopeless. Mugabe has no shame and will resort to any measure to keep himself in place. Nothing will change, because Mugabe knows that as long as he controls the means to violence, he will get what he want.

In the 1970s, the only way Mugabe and ZANU-PF were able to penetrate into Rhodesia was by forcefully bullying the peasant population into submission. Anyone who didn’t cooperate was tortured or killed in front of others. People were stuck between a rock and a hard place – the Rhodesian security forces and Mugabe’s ‘liberation’ fighters. Only, the hard place was harder than the rock – Mugabe was much more brutal than the security forces. Even during the 1980 elections, he could never have won without massive intimidation of the voters, especially in the Shona areas. He found out for himself, that as long as he was more brutal than the others, then he would win.

He did the same thing in the 1980s, when his Matabele comrades in arms found out what he really was – a lowly jackal and a turncoat. He murdered many thousands of  Matabeles to secure his position.

The only thing he really respected, because they stood in his path to tyranny and dictatorship, were the Rhodesian security forces. They nearly killed him. He hated them and he hated Ian Smith, but he also respected them because they answered his language of force with counter force. Smith’s presence in politics in the early 1980s probably kept him from going all-out like he did in the 1990s and 2000s.

He is hated by his people. Ian Smith said, in 2003, that if he and Mugabe were to walk into a black Harare township together, only one would come out alive. Smith was confident enough to do it. Mugabe isn’t. He hurries along in his huge motorcade.

So, there you have a dictator who is afraid, who is reviled by his people and everybody is desperate for a change. What can be done about it. A protest? Nothing will change. More drastic measures must be taken.

I say, let’s get rid of him and his thieves.  I say, let us complete their task and stand up against Mugabe. Let him feel the power of the gun. Let him run into the bush with armed units after him. Rise and dismiss the dictator. Kill him and all his cronies in the most ferocious way possible.

Zimbabwe needs new men of steel, like Ian Smith or Ron Reid Daly, who are willing to take up arms against Mugabe. A new Chimurenga must take place, but this time, to restore the values that were buried when Rhodesia disappeared.

Opnieuw een bericht dat mij ongelofelijk voorkomt:

“Dit betekent niks voor het Nederlandse debat”, zegt VVD-Kamerlid René Leegte. „Duitsland wil 25 procent duurzame energie opwekken. Dan zullen ze moeten importeren en laat je niks wijsmaken: dat wordt Franse kernenergie.”

Meneer Leegte (zijn naam beschrijft goed zijn denkproces) vergeet dat wij als Nederland voor een zeer groot gedeelte van onze welvaart en stabiliteit afhankelijk zijn van wat er in Duitsland gebeurt. Dat “dit niets betekent” is dan ook een lege kreet, want wat in Duitsland wordt besloten heeft altijd gevolgen voor ons. Hij sluit slechts de ogen voor het feit dat, hoe zeer hij ook een tweede Fukushima- of Tsjernobylachtige centrale in ons land wil plaatsen (waarom eigenlijk?) we links worden ingehaald door een aantal belangrijke buurlanden.

En waar is het élan gebleven? “Ze zullen wel kernenergie gaan importeren………” wat een misselijkmakende negatieve pessimistische blik op de toekomst. Vergeten wordt waar het technisch vernunft van de Duitsers toe in staat is. Je kunt beter goed proberen dan fout blijven doorgaan, maar meneer Leegte vindt fout doorgaan een echt liberaal standpunt.

Wij moeten ook het roer wenden en mee gaan doen met het Duitse initiatief. Dat levert kennis, inkomenst en en een schonere wereld op. In plaats daarvan wil de VVD (waar ik lid van ben)  als een stel conservatieve oude verstilde zakken ons geld in de bouw van een kerncentrale steken, want iets anders durven ze niet. Maar met zo’n renteniersmentalieit komen we er niet.

Een kop uit de Telegraaf van vandaag:

VVD paait SGP

en verder in dit artikel :

“De VVD heeft haar handtekening weggehaald onder een wetsvoorstel dat zij eerder samen met D66 had ingediend om godslastering niet meer strafbaar te stellen.”

Ik ben in 2010 lid geworden va de VVD omdat ik ik vind dat iedereen in dit land mag zeggen wat hij of zij vindt, ongeacht het onderwerp. Met name de zich steeds meer roerende religieus geïnspireerde medemens moet in de openbare ruimte op afstand worden gehouden, omdat het algemeen belang (dus ook het belang van niet-gelovigen) niet gediend is met mondsnoeringen van welke aard dan ook.

De liberale beginselen onderschrijven dit volledig:

“Vrijheid
Vrijheid van de mens is onmisbaar voor ontplooiing. We bedoelen dan vrijheid op geestelijk, staatkundig en materieel gebied. Deze vrijheid komt ieder mens toe, zonder enige discriminatie. De vrijheid moet zo groot mogelijk zijn. Er zijn wel grenzen aan persoonlijke vrijheid. De vrijheid van de een mag de vrijheid van de ander niet belemmeren. En we moeten oog hebben voor de belangen van toekomstige generaties.”

Zolang ik bij godslastering niet verkondig dat anderen god niet mogen aanprijzen, belemmer ik hun niet in hun meningsuiting. Omgekeerd doen zij de religieuzen dit wel, door het strafrecht (niet niet de Sharia, maar ons onpartijdige, boven religies verheven strafrecht) in te zetten voor de vervolging van mensen met wie zij het niet eens zijn. Blijkbaar is hun vrijheid belangrijker dan mijn vrijheid. En nu schaart ook de liberale VVD zich in de rij van partijen die de vrijheid van meningsuiting van religieuzen belangrijker vinden dan die vrijheid van meningsuiting van anderen – de VVD laat deze discriminatie van een van haar eigen beginselen gewoon gebeuren.

Ik vind dat de VVD zich aan haar beginselen moet vasthouden bij de dagelijkse politieke besluitvorming. Als de partij zwicht voor de orthodoxe drammers van de SGP, dan zijn de eigen principes blijkbaar minder belangrijk dan de greep op de regeringsmacht.